De uitvaart van mijn vader: op jonge leeftijd een ouder verliezen

Het was mijn eerste uitvaart ooit: die van mijn eigen vader. Ik was 21 en hij pas 56. Hij overleed in zijn slaap aan een hartstilstand. Door zijn plotselinge overlijden stond het leven van mijn moeder, broer, zusje en van mij volledig op z'n kop. Ten eerste omdat er ineens een uitvaart geregeld moest worden, maar ook omdat mijn leven nooit meer hetzelfde zou worden. Ik neem jullie mee in mijn verhaal. Een persoonlijke blog dit keer.

De uitvaart van mijn vader

Nadat mijn vader overleden was, kwam de uitvaartbegeleider. Hij bepaalde de dag en de tijd van de uitvaart. Keuze in rouwkaarten was er nauwelijks. Ik herinner me dat we samen muziek hebben uitgezocht die we tijdens de uitvaart wilden laten horen. Verlamd stonden we talloze handen te schudden tijdens de condoleance. Op de uitvaart was het zo druk dat we overweldigd waren.

Ik ben blij dat er veel veranderd is ten opzichte van die tijd. Dat ik als uitvaartbegeleider van nu adviseer en begeleid, en de tijd neem om te luisteren. Zo wordt een afscheid persoonlijk en echt iets van de overledene en de nabestaanden.

Alles werd anders

Toen mijn vader overleed, woonde ik nog bij mijn ouders in huis. Van de een op de andere dag was ik alleen met mijn moeder. Alles was anders. Ik voelde me kwetsbaar, omdat ik nog maar één ouder 'over' had. Ik zou hem niet ouder zien worden en nooit als een volwassene een gesprek met hem kunnen voeren. Mijn verdriet delen met mijn vrienden was lastig. We waren allemaal zo jong, zij hadden een situatie als de mijne gelukkig nog niet meegemaakt.

Het gemis van mijn vader was extra voelbaar op de belangrijke momenten in mijn leven. Hij was er niet bij toen ik trouwde en toen onze dochters geboren werden.

Ik werd ouder, ben inmiddels zelfs ouder dan hij ooit geweest is. Hij bleef altijd jong.

Hoe ik mijn vader levend hield

Ik heb mijn vader altijd meegenomen in mijn leven. Mijn herinneringen en verhalen hielden hem levend. Al was dat soms ook lastig. Mijn dochters hebben hem bijvoorbeeld nooit gekend als opa en daarom voelt hij voor hen ook niet zo. En dat terwijl ik dat zo graag had gewild.

Trots ben ik op het logo van mijn uitvaartonderneming. Het water dat hierin te zien is, is een ode aan mijn vader. Hij was zeeman in zijn jonge jaren en werkte later bij de havendienst van de gemeente Rotterdam.

Ook al wil ik hem herinneren als de dag van gisteren lukt dat niet meer. De herinneringen aan hem vervagen. Een gekke gewaarwording die er soms voor zorgt dat ik me schuldig voel. Het hoeft niet, ik weet het, want nieuwe herinneringen komen ervoor in de plaats. Het is een natuurlijke ontwikkeling.

Met het verlies van mijn moeder, nu drie jaar geleden, realiseerde ik me dat zij al die jaren haar uiterste best heeft gedaan een moeder én een vader voor ons te zijn. Ik heb er ontzettend veel respect voor. Het is haar uitstekend gelukt.

Uit eigen ervaring weet ik dus hoe ingrijpend het is om op jonge leeftijd een ouder te verliezen. Het gemis van mijn vader en moeder zal altijd blijven, maar de liefde en de waardevolle lessen die zij me hebben meegegeven, draag ik voor altijd met me mee.

Inleven in anderen

Het overlijden van mijn vader heeft eraan bijgedragen dat ik me nu, in het vak van uitvaartbegeleider, goed kan inleven in anderen. Ik begrijp de impact van een verlies. Het drijft mij om nabestaanden op zorgvuldige wijze te begeleiden zodat zij afscheid kunnen nemen op een manier die bij hen past.

Wil je vrijblijvend kennismaken of heb je hulp nodig bij het vastleggen van wensen rondom je eigen uitvaart? In een wensgesprek bespreken we alle mogelijkheden en beantwoord ik je vragen. Ik denk graag met je mee.

Wil je meer informatie over Mariëlle Verbaas Uitvaartverzorging of heb je andere vragen? Ik help en adviseer je graag.

CONTACT OPNEMEN